Tatarzy uderzyli najpierw z dużym impetem i wyparli dwie chorągwie kozackie, stojące z przodu ugrupowania, ale pod ogniem dział i piechoty natarcie ich załamało się. Kantymir, widząc, że i tutaj podczas obrony przewaga ogniowa przeciwnika jest zbyt duża, przez następną godzinę próbował wywabić Polaków z obozu. Stąd powtarzające się po sobie harce, połączone z ostrzałem tak z łuków jak i janczarek. Wojska Zamoyskiego nie broniły się rotami, a raczej spontanicznie bez porządku ?... skupiwszy się kilkadziesiąt, tak się strzelali z Tatarami, a Tatarowie w wielkie hufce się kupili, kiedy nasze spierali?. Podczas walki żołnierze zdobyli chorągiew Kantymira, którą przyniesiono następnie Zamoyskiemu. W starciu pochwycono również jednego więźnia.

(fragment książki)

Celem pracy oddanej do rąk Czytelnika jest opisanie wydarzeń kampanii 1618 roku oraz określenie celów strategicznych i politycznych, jakimi kierowały się obie strony konfliktu. Wobec ogromnej krytyki hetmana Żółkiewskiego autor dużo uwagi poświęcił temu właśnie wątkowi, starając się zrozumieć przyczyny takich, a nie innych działań wodza podczas opisywanej kampanii.

(od redakcji)

Notka o autorze:

Paweł Nowatkiewicz (ur. w 1975 r. w Warszawie), absolwent Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, doktorant Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Specjalizuje się w historii wojskowości oraz dziejów najnowszych, a szczególnie historii służb specjalnych.

Aktualnie przygotowuje pracę doktorską dotyczącą jednej z organizacji wywiadowczych rządu londyńskiego działającej na ziemiach polskich w latach 1949?1954.

Dane szczegółowe:

Seria: Pola Bitew # 9

Spis treści: